از نبردی سخت باز می گردم , با چشمانی خسته -که دنیا را دیده است . 

بی هیچ دگرگونی
اما خنده ات که رها می شود و پروازکنان در آسمان مرا می جوید, تما می درهای زندگی را به رویم می گشاید . عشق من -خنده ی تو در تاریک ترین  لحظه ها می شکفد و اگر دیدی به ناگاه خون من بر سنگ فرش جاری است بخند زیرا خنده ی تو برای دستان من شمشیری است آخته . نان را   هوا را , روشنی را ,بهار را ,از  من بگیر اما خنده ات را هرگز.  تا چشم از دنیا نبندم.